Hulpverleners lopen soms ook zelf vast. Veel collega’s maken ingrijpende ervaringen mee — een burn-out, somberheid, angst of andere uitdagingen.
Hoe pak je dan de draad weer op? Uit eigen ervaring weet ik hoe lastig dat kan zijn. Het vraagt moed om terug te keren in een rol waarin je anderen helpt, terwijl je zelf iets hebt doorgemaakt.
Na een crisis ging ik zelf jarenlang door zonder te praten, uit schaamte en angst voor wat anderen zouden denken. Tot het niet meer ging — en ik ontdekte hoe waardevol het is om je verhaal te delen. Wat ik toen doormaakte, deelde ik in een verhaal en korte video.
✨ Lees mijn artikel Tussen verwarring en ontwaken
Goed hulpverlenen vraagt niet om onkwetsbaarheid, maar om echtheid. Juist je ervaringen kunnen bron van kracht worden — mits je jezelf toestaat om stil te staan, te herstellen en betekenis te vinden.
Twijfels kunnen blijven knagen: Ben ik nog wel een goede hulpverlener? of Mag ik anderen begeleiden nu ik zelf ben gevallen? Schaamte kan zwaar wegen, ook onbewust. Maar als je dit geen aandacht geeft, komt ze vroeg of laat tussen jou en je cliënten te staan.
Ik begeleid collega's met aandacht, openheid en zonder oordeel. Op jouw tempo onderzoeken we wat er nodig is om weer stevig verder te gaan. Voor sommigen is één gesprek genoeg, anderen kiezen voor een kort traject van drie tot vijf sessies. Ook begeleid ik bij het schrijven van een persoonlijk herstelverhaal: woorden geven aan wat is meegemaakt en daar betekenis in vinden.
Ik deel mijn ervaringen ook graag in teams, bijvoorbeeld in een klinische les of intervisie. Zo ontstaat bewustwording en ruimte voor een open gesprek.
Steeds meer organisaties zien het belang van welzijn. Begeleiding zoals bij mij kan vaak (deels) vergoed worden via herstel- of scholingsbudgetten. Het ondersteunt niet alleen de medewerker persoonlijk, maar versterkt ook het team en de zorgkwaliteit.
✨ Neem gerust contact met me op via de pagina Contact
