Zelf ging ik jaren geleden door een diepe crisis en eenzaamheid.
Een heftige periode — maar het vormde mij tot wie ik nu ben.
Wat toen zo donker leek, zie ik nu als mijn weg naar binnen.

Een crisis en eenzaamheid meemaken hoeft niet negatief te zijn.
Soms is juist de stilte van het alleen-zijn nodig
om werkelijk naar binnen te kunnen keren.
Voor zelfonderzoek. Voor overgave. Voor inzicht.

Als verpleegkundige wist ik destijds al hoe makkelijk woorden verkeerd begrepen kunnen worden.
Dus sprak ik niet en trok me terug.
Ik mediteerde, las en zocht naar betekenis.
En juist in die stilte kon ik diep in mijn eigen ervaring komen —
zonder dat die door oordelen en visies van een ander vertroebeld werd.

In stilte vond ik mijn weg en kan nu anderen begeleiden op hun pad.
Om die reden maakte ik eerder de volgende video.
Een persoonlijk verhaal over mijn herstel —
maar ook over spiritualiteit, stigma en de helende kracht van echtheid.
‍

Er is een dunne scheidslijn tussen wat we verward gedrag noemen
en wat in wezen een spirituele doorbraak kan zijn.
Soms zit dat verschil niet in de ervaring zelf,
maar in het perspectief van wie ernaar kijkt.

Ik schreef daar ooit een klein gedichtje over:

Onbegrepen
Werd ik
Door de mensen
Zonder mij te kennen
Psychotisch

In lang vervlogen tijden waren er mysteriescholen —
plekken waar mensen met diepgaande innerlijke ervaringen begeleiding vonden.
Tegenwoordig raakt die kennis steeds meer op de achtergrond.
Iemand die diep voelt, anders ziet, of zich tijdelijk terugtrekt uit de wereld…
wordt al snel als verward gezien.

Vaak mist er iets in hoe mensen naar deze ervaringen kijken.
Er ontbreekt aandacht voor de spirituele gevoeligheid die eronder kan liggen.
Een gevoeligheid die geen stoornis is,
maar om zorgvuldig afgestemde begeleiding vraagt.

— Boudewijn